Gluren bij de buren

ZONDAG 15 oktober 2017

Auwch, om 05u30 op is toch iets pijnlijker dan ik dacht. Vandaag ga ik met Katherine en haar vader (die hier voor een week is) naar de gedemilitariseerde zone (DMZ) tussen Noord- en Zuid-Korea. Eerst word ik (om 7 uur) in het hotel van Katherine’s papa verwacht voor een gezamenlijk ontbijt. Eerst met de metro naar de andere kant van de stad. Het is van voor mijn tijd, maar je kan op dit uur perfect Paris s'éveille van Jacques Dutronc op Seoul loslaten. Vraag is of een miljoenenstad als Seoul wel gaat slapen? Beloning van de vroege metrorit is een HEMELS internationaal ontbijt. Schalen vol met vers fruit (duur tot zeer duur hier), stokbrood, chocoladebroodjes en croissants (moeilijk tot niet te vinden), yoghurtjes, spek, eieren én worstjes. Ik voel me net in de zevende ontbijthemel en besef dat ik de verse pistolets en koffiekoeken van bij ons mis. Mijn ontbijt in Zuid-Korea rijkt anders niet verder dan yoghurt met een banaan en toastbrood met confituur. 

De touroperator (je kan de DMZ-toer enkel gegidst kan doen) komt ons aan het hotel met een bus ophalen en brengt ons richting grens. Omdat onze opstapplaats maar 60 kilometer van de grens met Noord-Korea ligt, duurt onze trip naar de DMZ korter dan verwacht. De DMZ of gedemilitariseerde zone is een bufferzone van vier kilometer breed tussen de grens met Noord- en Zuid Korea. De grens tussen beide landen (die loopt van oost naar west) is 248 kilometer lang. In feite is de DMZ een soort ijzeren gordijn zoals dat tijdens de Koude oorlog in Europa bestond. De DMZ is ontstaan aan het einde van de Koreaanse oorlog in 1953. De oorlog eindigde in een wapenstilstand die werd afgesloten in Panmunjeom, in wat nu Noord-Korea is. Aan beide grenskanten zijn sindsdien militairen gelegerd. Normaal stond vandaag ook de JSA of joint-security-arena op de planning. De JSA ligt in het Noord-Koreaanse deel van de DMZ. De JSA is bij ons vooral bekend als de plaats (met de typische blauwe gebouwen van de VN) waar Zuid- en Noord-Koreaanse militairen elkaar in de ogen kunnen kijken en de landgrens dwars door een vergaderlokaal loopt. Omwille een ‘veiligheidscheck’ van de VN mogen we de JSA vandaag echter niet bezoeken.

De gemeenschappelijke veiligheidszone is een belangrijke toeristische bestemming in Zuid-Korea. Voordat je de DMZ mag binnengekomen, wordt een briefing gegeven, waarbij je als toerist een document moeten ondertekenen waarin wordt gemeld: "Het bezoek aan het JSA in Panmunjom in vijandig gebied kan mogelijk leiden tot verwonding of dood als een direct gevolg van vijandelijke acties”. Beide landen zijn immers officieel nog met mekaar in oorlog en het is maar dat je het weet. Nadat ons paspoort gecontroleerd werd en handtekeningen werden gezet, komen we om half negen aan de Unification Bridge toe. Deze brug (die ook wel de Bridge of Freedom of Imjingak, 임진각 wordt genoemd) ligt over de Imjin-rivier. Tot 1998 was dit de enige doorgang die werd gebruikt om van noord naar zuid te geraken. Vandaag is de brug gesloten en wordt ze enkel nog symbolisch als ‘verbinding’ gebruikt tussen beide landen. Op éénmaking van Korea kunnen we met Kim Jung Il in het Noorden en Trump in Amerika overigens nog lang wachten. 

Na een zicht op de bergen in Noord-Korea, de overblijfselen van de laatste spoorlijn tussen beide landen en diverse (nogal vaderlandslievende) informatieborden stappen we terug de bus in. We rijden verder tot ‘The Third Tunnel of Agression’. Deze tunnel is één van de vier tunnels die Noord-Korea in de jaren ’70 bouwde om Zuid-Korea ondergronds binnen te vallen (en die allemaal ontdekt werden). Je kan de tunnel met een toeristisch treintje bezoeken. Omdat het treintje betalend was, gingen wij te voet. Veel meer dan 1500 meter naar beneden en naar boven was het niet. Ik kan wel zeggen dat ik minstens 500 meter Noord-Koreaans grondgebied ben binnengedrongen (onder de grond weliswaar). Nabij de tunnel is een nogal toeristische beeldentuin aangelegd (verplichte kost). Met de bus gaan we daarna naar het Dorasan Train Station. Het treinstation uit 2002 ligt op een directe, maar gesloten treinverbinding tussen Noord- en Zuid-Korea. Nu is het de eindhalte (56 km van Seoul) van de Gyeongui-lijn. In het station (dat een toeristische attractie op zich is geworden) krijgen we een introductiefilmpje over de DMZ en het Dora Train Station. De lofzang over het Zuid-Koreaanse leger maakt ons niet meteen wijzer. Wel leuk om weten dat heel de DMZ (wegens ontoegankelijk) eigenlijk een groot natuurreservaat is met veel Aziatische zwarte beren of Kraagberen (Ursus thibetanus). Naar het schijnt loopt er af en toe wel eens een beer op een landmijn in de DMZ. Van het station gaat het naar Dora observatory op de Dora-berg (of Dorasan in het Koreaans). We staan op 200 meter van de grens met Noord-Korea, dichter kan je niet geraken. Het observatorium is een betonnen uitkijkplatform in camouflage-kleuren én met vaderlandslievende opschriften. Op het platform kan 500 (!) man staan. Door verrekijkers kan je naar Noord-Korea kijken. Het is ‘graaf’ om hier te staan, maar allemaal behoorlijk surreëel. Ik heb zicht op een Noord-Koreaans propagandadorp in de DMZ. We zien er Noord-Koreaanse soldaten in formatie opgesteld staan naast grote gepantserde wagens, vlaggen en vaderlandslievende opschriften van de DPRK. Je kan zelfs kijken tot de stad Keasong (met een kleine 200.000 inwoners). Ik zie hoge appartementsgebouwen geconcentreerd per kleur. Volgens onze gids heeft het te maken met sociale klasse van de inwoners, waarbij ambtenaren in deze of gene kleur van blokken wonen, arbeiders in een andere kleur van blokken, edm. Als je overigens genoeg geld of tafel legt en vooral de juiste referenties hebt, kan je de DPRK bezoeken: https://koryogroup.com/tours/dprk-north-korea/group. Misschien iets voor een volgende keer?