Piet Huysentruyt

zondag 19 november 2017

Opstaan was nog nooit zo leuk. Deze nacht sliepen Patricia en ik (omdat we moni zijn) in één van de luxehotels in het Ski Resort. Zie: https://www.yongpyong.co.kr/eng/room/hotel.do. In een supergroot tweepersoonsbed. Hemels. En we kunnen nog eens kiezen ook: of in ons bed blijven liggen of (vrij) skiën. Om één uur vanmiddag worden we aan het busstation verwacht voor de terugreis naar Seoul. Hoe goed het bed ook ligt, Patricia en ik twijfelen geen seconde om te profiteren van de pistes en het goede weer. Skipak aan en gaan! Een luxehotel gaat ook gepaard met een heerlijk uitgebreid ontbijt (denken we). Fail! Koreanen ontbijten eerder sober. Ons ontbijt beperkt zich tot kimchi en ramen (Japanse noedelsoep). Kimchi (zie mijn blog ‘knoflookadem’ van 18 september) is niet meteen mijn favoriete ontbijt (zie: https://www.culy.nl/recepten/het-recept-voor-homemade-koreaanse-kimchi/), idem voor noedelsoep. We besluiten dan maar te gaan skiën zonder Koreaans ontbijt. Gelukkig kunnen we nog een beetje teren op de spaghetti bolognese (zonder gehakt) die de Italiaan Ricardo de avond voordien voor ons had gemaakt.

Omdat we maar met z’n drieën zijn (Ricardo, Patricia en ikzelf), maken we én veel én snelle ski-kilometers. Twee uur skiën zonder ontbijt, blijkt wel echt een work-out. Een pak koeken en twee liter water stillen nadien de ergste honger en dorst op de bus naar Seoul. We hebben wat schoolwerk meegenomen voor op de terugreis. Kwestie van tijdens lange rit niet enkel aan sightseeing te doen. Na vijftien minuten zijn Patricia en ik al in dromenland. Ook de rest van de rit lopen we tegen hazenslaapjes aan. Verdiend na al dat skiën. Rond de klok van vier stopt de bus aan de Bonguesa tempel (waar de opstapplaats deze week is). Ik was hier al eerder (zie mijn blog ‘PSY’ van 8 oktober). De Bonguesa tempel ligt in het zuidoosten van Seoul. Wij wonen in het noordoosten. We moeten nog een uur metro doen voor we thuis zijn. Dat uur metro is er teveel aan na een heel weekend skiën en een busrit van drie uur. Zeker bij mij. Ik moet mijn ski’s en skibotten terug meesleuren naar kot. Eens aangekomen in Anam (waar we wonen) trakteren we ons op een Mc Do. Guilty pleasure!

Ik sluit dit weekend af zoals televisiekok Piet Huysentruyt dat vroeger deed met de vraag:” En wat hebben we (vandaag) geleerd?”. Les 1: Koreanen jagen je op, verwachten stiptheid én te laat komen is not done. Al zijn ze zelf vaak (bijna altijd) grandioos te laat. Les 2: Koreanen kunnen spartaans (over)leven. We kregen een luxueus bed. Maar onze Koreaanse collega’s sliepen op de grond op slaapmatjes. Op Kimchi kan ik niet skiën, de Koreanen wél. Les 3: de Koreaanse bergen zijn de Alpen niet. Hoewel er ook iets bestaat als de Koreaanse Alpen. Maar, die liggen een stuk meer naar het noordoosten. In het Seoraksan National Park. En blijkbaar kan je daar wel niet skiën (http://english.visitkorea.or.kr/enu/ATR/SI_EN_3_1_1_1.jsp?cid=264211). Les 4 (en de belangrijkste) is dat ik eigenlijk niet mag klagen. Het is half november én ik sta al op de latten. Daar kunnen ze bij ons thuis enkel maar van dromen.