Koreaans lief

maandag 20 november 2017

In België grappen ze wel eens: ‘zie maar dat je niet met een Koreaan naar huis komt’. Die kans is echter heel klein (net zoals de meeste Koreanen). Niet omdat er hier geen knappe Koreanen rondlopen (en neen, ik heb niks op te biechten). Maar vooral omdat het vinden van een lief hier nog vrij traditioneel verloopt. Vroeger zochten ouders voor hun zoon of dochter een geschikte tegenpartij met behulp van een koppelaar(ster). Met als doel iemand te vinden binnen hetzelfde sociaal en/of maatschappelijk milieu van de ouders. Zoals al eerder geschreven (zie mijn blog van donderdag 5 oktober) worden in de Koreaanse maatschappij familiegroep, clan en sociale klasse waartoe je behoort (lees: je ‘stamboom’) (nog) als belangrijk ervaren. De tradities zijn echter aan het veranderen (hoewel). Veel Koreaanse koppeltjes leren elkaar kennen op school, de unief of op het werk en besluiten op eigen initiatief te trouwen (net als bij ons). De stem van de ouders weegt hier nog wel erg zwaar door. Als een koppel trouwt, is formele goedkeuring door de ouders van beide kanten nog een min of meer noodzakelijk gegeven. In situaties waarin een Koreaan(se) met een niet-Koreaan(se) trouwen kan deze goedkeuring soms moeilijk liggen.

Het is niet omdat het expliciete koppelen is weg gevallen, dat er geen sociale druk meer is. Ouders verwachten dat meisjes trouwen rond hun 20ste, terwijl jongens nog een beetje langer kunnen wachten (tot hun dertigste). Naar Koreaanse normen ben ik dus sinds kort een potentieel huwbare partij (stel je voor). Uit wat ik begrijp van mijn Koreaanse mede-studenten speelt dat vooral (nog) op het platteland en veel minder in de steden. Na het huwelijk wordt van vrouwen verwacht dat ze thuis blijven, hun kinderen opvoeden en voor hun man zorgen. Van Koreaanse meisjes wordt ook verwacht dat ze gaan inwonen bij de schoonfamilie en ook voor schoonma en –pa zorgen. Tegenwoordig wonen steeds meer koppels liever alleen (naar Westers voorbeeld). Veel vrouwen zijn ook niet meer bereid om voor de ouders van hun echtgenoot te zorgen (zie mijn blog ‘Girl Power’ van 28 september).

Op school en aan de unief wordt verwacht van Koreaanse studenten dat ze presteren. Ze studeren haast 7 op 7. Een lief vinden (en er tijd aan spenderen) is dan ook niet vanzelfsprekend.Maar blijkbaar verwachten Koreaanse ouders wél van hun kinderen dat ze én goed studeren aan de unief én een goede partij aan de haak slaan om mee te trouwen. En gaan ze zich er alsnog mee bemoeien als er geen huwbare partij te bekennen is. Als meisjes tegen het einde van hun 20^ste en jongens aan het begin van de 30 gaan trouwen omdat het van de ouders verwacht wordt (maar er geen kandidaat-partner is), worden er door ouders, vrienden of derden ‘blind dates’ georganiseerd, waar ze ​​potentiële huwelijkspartners kunnen ontmoeten. Er zijn zelfs verschillende soorten ‘blind dates’: ‘Introducing Meeting’ – Sogaeting (소개팅) waar, zoals de naam zegt, je in levende lijve 1/1 in contact kan komen met een mogelijke partner. Dan is er  de zgn. ‘Group Hangout’ – Meeting (미팅) waar je (live) in groep in contact kan komen met een mogelijk partner. Via de Lightning Meeting – Bungaeting (번개팅) ga je via sociale media op zoek. En mocht je na dit alles nog  wanhopig op zoek zijn, kan je je nog altijd zelf wenden tot een Match Maker – Matsun (맞선), die dan voor jou op zoek gaat. Het spreekwoord ‘liefde is blind’ moet je in dit geval wel heel erg letterlijk nemen. En waarmee de cirkel eigenlijk terug rond is. Same shit, different day.