De Koreaanse Ardennen

vrijdag 17 november 2017
Omdat mijn professor naar één of ander internationaal congres moest in Afrika, heb ik vandaag helemaal geen les. Ik trek er op uit met Camila, mijn kamergenote en Robert, een Nederlandse klasgenoot. We gaan vandaag naar Namhansanseong Fortress (zie: http://english.visitkorea.or.kr/enu/ATR/SI_EN_3_1_1_1.jsp?cid=264362). Het 2000-jaar (!) oude fort ligt een dikke 25 km ten zuidoosten van Seoul, op de zuidelijke Hanberg (Namhansan).  Het fort in huidige vorm dateert uit de 17^de eeuw. De omwalling (7m hoog) van het fort is wel 12 km (!) lang. Ik ga de vergelijking met de Chinese muur niet maken (> 6.000 km lang), maar het beeld is min of meer vergelijkbaar. Ook deze versterking werd ingezet tegen de Mongoolse hordes (13^de eeuw). De site werd ook tijdelijk gebruikt als (nood)hoofdstad.

De site is perfect bereikbaar na een klein uur metro en een kwartiertje op de bus. Het weer kon wel beter vandaag. De lucht ziet grijs en er staat een koude, ijzige wind. Maar wat een contrast met Seoul: geen kat te zien. Heerlijk rustig. Niet omdat er niets te zien is, de ijzige koude houdt de meeste Koreanen binnen (lees: alleen toeristen komen buiten). We beslissen eerst de stadsomwalling op te zoeken. Binnen de wallen zijn ook een aantal (kleinere) forten en verdedigingswerken te bezoeken (zie: https://en.wikipedia.org/wiki/Namhansanseong). De omwalling is 12 kilometer lang en strekt zich uit tussen de verschillende heuvels die het fort omringen. Namhansanseong Fort zélf ligt op de Namhansan (of Namsam Mountain). De site maakt deel uit van Namhansanseong Provincial Park.

Vanop Iljangsan, de hoogste top in het park, wordt een spectaculair zicht beloofd over downtown Seoul (ten NW) en Seongnam (verder naar het ZO). De klim wordt als ‘stevig’ omschreven.  Gelukkig zijn we in topconditie (dank u, fitnessabonnement) én wordt het een makkie. Boven worden we beloond op een mooi uitzicht (voorzien) én een zure wind (niet voorzien).  Op de top komen we enkele oude, moedige Koreanen in volle wandeluitrusting tegen (die naar ons staren). Je ziet ze denken: ‘rare jongens, die westerlingen’. Is het omdat we toppen in onze gewone stadskledij? Het gure weer heeft het best iets mysterieus. Flarden wolken (koud!) schieten langs de heuvels omhoog. Het is wél genieten. Het lichtglooiende landschap heeft wel iets van onze Ardennen. Omgevingsgeluiden ontbreken. Wanneer we zelf niet praten, is het hier gewoon stil. En na bijna 4 maanden Seoul kan ik dat ondertussen wel appreciëren. Na een tweetal uurtjes de omwalling gevolgd te hebben, bezoeken we nog enkele typische tempels. In één van de dorpjes proberen we onze honger te stillen. Door gebrek aan anders, gaan we voor Koreaanse pannenkoeken (Pajeon). Deze zijn hartig, met lente-ui als basisbestanddeel. Wij krijgen echter de zoete variant (Hotteok). Net als de hartige variant, worden deze met van alles en nog wat gevuld (zie: https://www.maangchi.com/recipe/hotteok). In de onze zit een kaneelvulling. Heerlijk warm én lekker. Ondanks de pannenkoeken, stappen we bevroren op de bus naar Seoul (de Koreaanse wandelaars waren duidelijk beter voorbereid op het gure weer, daarom dat ze zo keken). Vechtend tegen de slaap in de bloedhete bus, geniet ik nog van de rit door de ‘Koreaanse Ardennen’ (voor we seffens weer in onze drukke stadsbubbel terechtkomen).