Astrid Josten 2.0

Woensdag 15 november 2017

Vandaag kan ik (na meer dan drie maanden hier te zijn) eindelijk mijn studentenkaart laten maken. Die wordt hier als ID-kaart, zelfs bankkaart gebruikt. Niet dat ik ze nog veel kan gebruiken, want in maart 2018 ben ik al terug in België. Maar, het aanmaken van de kaart is gratis. Dus laat ik er alsnog één maken: mooi souvenir aan mijn Erasmus aan de KU. Hoewel, helemaal gratis is ze nu ook weer niet. Om een studentenkaart aan te maken, heeft de immigratieoffice op KU een pasfoto van je nodig. Laat ik dat nou niet net hebben meegebracht (uit België). Gelukkig zijn ze in de universiteitsbuurt voorzien op onwetende studenten. Er zijn hier meer dan genoeg winkeltjes waar je pasfoto's kan laten maken.

Ik ga voor een kopieershop bij ons in de straat. Ik zie er vandaag wél niet bepaald fotogeniek uit: slecht geslapen, vettig haar, genezend van een jaarlijkse winterverkoudheid én een hele boel open gekrabde puisten. Ik leg in ‘koeterkoreaans’ en met hand en tand uit wat ik nodig heb. Gelukkig komen hier veel studenten over de vloer (met dezelfde vraag) en weet de man achter de balie wat ik nodig heb. Ik zet me klaar in de stoel, de man legt mijn haren nog even goed, corrigeert mijn hemdje en trekt mijn hoofd recht. Niet lachen naar de camera. Eén, twee, drie: fotomodel. Nadien mag ik hem volgen naar de computer en mag ik zelf kiezen welke pasfoto ik uit de shots wil. Klaar is kees, denk ik dan.

Maar dat is buiten de Koreanen gerekend. In Zuid-Korea is het schoonheidsideaal aan het verwesteren. Niet alleen Koreanen worden eraan getoetst, blijkbaar ook westerlingen. De man opent vrolijk zijn fotoshop-programma en begint aan me te knutselen. Hij fotoshopt de zwarte kringen onder mijn ogen weg, de puisten op mijn voorhoofd en zélfs mijn bruine geboorteplekjes. Daarnaast corrigeert hij mijn aardbeienvlekje op mijn lip én maakt hij mijn ogen doffer. De man fotoshopt zelfs mijn kaaklijnen weg. Het lijkt wel alsof ik imperfect ben. Niet direct een compliment. Voor de man was er geen discussie over het corrigeren van de foto. Mocht hij dat niet doen, hij zou slechte service leveren. Eens buiten, bekijk ik de foto’s nogmaals. Ik herken mezelf niet. Alles in mijn gezicht wat me maakt tot wie ik ben, is digitaal weg gegomd. Mocht ik deze foto’s gebruiken voor op mijn reispas: ik zou België niet in mogen!

Ik sus me met de gedachte dat ik gefotoshopt ben ‘Korean Style’. Én dat het maar een foto is voor op mijn studentenpas (en ik krijg er nog een leuk verhaal bovenop).  

’s Avonds laat ik de foto’s zien aan de Canadese Katherine (we hebben afgesproken op haar kot voor een gezellige movie-night en afhaal-Gimbap). Ze lacht zich een breuk. Ze heeft net kennis gemaakt met Astrid Josten 2.0.