Massatoerisme bis

ZATERDAG 7 oktober 2017

De lesvrije week zit er bijna op. Het zou een optie kunnen zijn om het laatste weekend rustig aan te doen en na onze rondreis uit te slapen. Niets is minder waar. Vandaag gaat de wekker dus weer vroeg. Mijn lichaam protesteert wat. Maar van zodra ik de zon en blauwe lucht zie, heb ik er zin in. Om  negen uur hebben we afgesproken met 6 andere buitenlandse studenten om te gaan wandelen in Bukhansan National Park(북한산국립공원). Bukhansan ligt in het noorden van Seoul en is bereikbaar in een half uur metro. Het nationale park is kleine 640 hectare groot (dat zijn zo’n 12.000 voetbalvelden) en strekt zich zelfs uit tot in de noordelijk gelegen provincie Gyeonggi-do. Bukhansan betekent letterlijk 'grote berg(en) ten noorden van de Han River'. De voornaamste pieken van het graniet-gebergte zijn Baekundae (837m), Insubong (811m) en Mangnyeongdae (800m). Naast natuurschoon is er ook veel geschiedenis te rapen in het gebied, waaronder het bergfort Bukhansanseong uit 132 NC (met een verdedigingsmuur van wel 8 km) en de tempelcomplexen van Sangunsa, Munsusa en Seungasa. In dit laatste tempelcomplex vind je de Maaeseokgayeoraejwasang, een 5m hoge zittende boeddha die uitgehakt is in de granieten rotsen. 

 

Met 24 miljoen inwoners (2017) is er in Seoul een grote behoefte aan toegankelijk groen. Bukhansan is dan ook heel geliefd bij de inwoners van Seoul om er in het weekend te gaan ‘hiken’. We besluiten Baekundae, de hoogste top te nemen en starten aan de wandeling van 6 kilometer. Al snel blijkt dat de zon vandaag iets te enthousiast is. Het zweet druipt van mijn lichaam. Ook onze planning is niet top (wisten wij veel). We zijn vandaag het laatste weekend van Chuseok en veel mensen willen nog genieten van de laatste vakantiedagen. De eerste kilometers van onze wandeling zien we geen kat, maar eens de top in zicht is, neemt de mensenmassa toe. De laatste twintig minuutjes wandelen we in een rij, één voor één aanschuivend naar boven. Mijn Duitse kotgenoot (Chris) en ik hebben echter geen zin om zolang aan te schuiven. We besluiten te 'freerunnen'. We lopen/klauteren naast het pad naar boven. Klinkt gevaarlijk (maar geen paniek), het gaat wél vooruit. Eens boven worden we getrakteerd op een adembenemend mooi uitzicht, en een top vol Koreanen én nog meer Koreanen. We zetten ons neer, drinken wat en genieten van het uitzicht. Al moet ik wel zeggen dat ik een paar keer een angstaanval heb gekregen. Enkele Koreanen doen er alles om de perfecte foto te bemachtigen. Mensen gaan op de rand van de onbeveiligde afgrond staan, waarbij ik zoals in een cartoon de fotograaf ‘nog een beetje achteruit’ zou horen/zien zeggen… 

Eens beneden belonen we onszelf op een stevige Koreaanse maaltijd en sporen we terug naar het guest-house. Mensen in de metro maken onbewust plaats voor ons. We schijnen voor de Koreanen allemaal nogal fel naar het zweet te stinken. De douche wacht.

s’Avonds is het weer tijd voor een stevige nacht stappen met een hele groep andere buitenlandse studenten en enkele Koreaanse medestudenten (veel nieuwe gezichten, dat is ook wel eens fijn). We testen de bar onder ons guest-house uit en zoeken nadien nog sfeer in Hongdae (de uitgangsbuurt rond Hongik University). Sorry benen, jullie zullen nog even moeten wachten op rust.