Oefening baart kunst

DINSDAG 17 oktober 2017

Het liefst van al zou ik me deze morgen nog eens willen omdraaien in mijn bed. Begrijp me niet verkeerd (en geen paniek): er is niemand op mijn kot (van de 25) die vandaag les heeft, buiten bibi. Niet echt een stimulerende omgeving om op te staan. Ik moet om negen uur in de les zitten. Gelukkig heb ik vandaag een superinteressante les (remember: introduction to non-traditonal security).

Aan Korea University werken ze met mid-terms. Tussentijdse examens die maken dat de studenten hun leerstof bijhouden. Iets wat ik niet meer gewoon ben sinds ik op de universiteit zit. Zoals ik maandag al vertelde, heerst er in Zuid-Korea een enorme prestatiecultuur. Mislukking wordt gezien als een gebrek aan wilskracht en daar kunnen veel Koreanen niet mee omgaan. Alle coffee-places zitten bomvol. Onze Koreaanse medestudenten, die nu haast 7/7 en 24/24 blokken, geven ons toch een creepy gevoel. De druk die zij in aanloop naar de examens ervaren om full continue te (moeten) blokken, slaat over op de meeste buitenlandse studenten (toch op veel). Normaal doe ik op vrijdag na de les leuke dingen, ga ik graag de stad ontdekken én zetten we ’s avonds een stapje in de wereld. Vandaag niet. Ik en andere kotgenoten besluiten om ook achter de boeken te kruipen. Ook een beetje noodgedwongen, onze straat loopt op vrijdag en zeker ‘s avonds over van de studenten. Nu kan je in je blootje rondlopen in deze anders drukke studentenbuurt (gaan we wel niet doen).

Na enkele uurtjes boekenworm spelen, moeten we op zoek naar eten. En met het weekend in het vooruitzicht mag dat vrijdagse kost zijn. Je kent dat wel: een frietje mét een vleesje, ne kebab of iets anders vettig en ‘ongezond’. Alleen, ze kennen dat hier niet. We beslissen dan maar om de Samsung Fried Chicken onder onze guest-house uit te testen. Chicken and beer is in Zuid-Korea een beproefde combinatie. Uit sympathie met onze Koreaanse medestudenten, gaan we enkel voor de gefrituurde kip. Valt dat even tegen. De uitbater dacht de afwezigheid van Koreanen (allemaal aan de blok) goed te maken door onze kip (te) duur aan te rekenen. Niet voor herhaling vatbaar, maar we kennen nu wel onze onderbuur én hebben onze vettige weekendhap binnen.

Om de kip (die toch wel zwaar op de maag ligt) te laten verteren, besluiten we alsnog iets te gaan drinken. Er is in de groep ook weinig enthousiasme om op dit uur (hoewel nog vroeg) terug achter de boeken te kruipen. Omdat we het praktisch willen houden, stappen we het eerste beste café in onze straat binnen (wel één waar we nog niet waren geweest). We worden overspoeld met goedkope soju en gratis popcorn (kwestie van de afwezigheid van consumerende Koreaanse studenten te compenseren). Een half uur later valt er nog een hele hoop buitenlandse studenten binnen mét de drie Belgische studenten die ik eerder leerde kennen. Dan woon je in een miljoenenstad en loop je elkaar nog zo gemakkelijk tegen het lijf. We trekken samen de stad in en hoppen van bar naar bar. Om een lang verhaal kort te maken: in de meeste cafés is er door afwezigheid van Koreanen geen ambiance. Uiteindelijk eindigen we, mijn drie Belgische vrienden en ik, in de karaoke (waar we de micro’s voor ons alleen hadden). De schaarse Koreanen die er waren, kennen nu ook de Vlaamse klassiekers.