Waf Waf-soep

10 november 2017

Ik word hier elke dag geconfronteerd met voor mij andere tradities, gebruiken en rituelen. Net zoals vandaag. Ik ga met mijn KUBA-groep (remember: de buddies die nieuwe studenten ondersteunen) hond eten. Ik hoor jullie al roepen en zie jullie wenkbrauwen al omhoog trekken. Je leest het goed, hond. Bij ons rust er een taboe op het eten van hondenvlees. Ook in Zuid-Korea, waar het houden van honden als gezelschapsdier steeds populairder wordt, neemt de weerstand tegen het eten van hondenvlees gestaag toe. Zeker nu, met de nakende Winterspelen doet de Koreaanse regering er veel aan om eetstalletjes met hondenvlees uit het straatbeeld te weren. Op de Gyeongdong-markt, een van de oudste traditionele markten in Seoul, hoef je niet lang te zoeken naar een stalletje met hondenvlees. Eenmaal de Winterspelen gestart en Seoul door westerlingen overspoeld, wordt dat een ander verhaal. Feit is dat door de wijzigende Koreaanse samenleving over het eten van hond binnen de Koreaanse samenleving verschillend wordt gedacht: er is een traditioneel ja-kamp, een groeiend nee-kamp (met westerse ideeën over de verhouding tussen dier en mens en hoe er met honden dient omgegaan) en vooral een grote groep Koreanen die over het eten van hondenvlees geen mening heeft. In eerste instantie wilden mijn kotgenoten en ik er niet aan beginnen, maar voor mijn Koraanse begeleiders en Koreaanse en Chinese medestudenten was ons westers voorbehoud zonder voorwerp. Hondenvlees is in veel Aziatische keukens een delicatesse. De prijs weerspiegelt dat ook: 400 gram kost ongeveer een 6.500 won (een kleine 5 EUR). Daar heb je bij ons in de wijk een volledige maaltijd voor.  

Hond wordt in Zuid-Korea op verschillende manieren klaargemaakt. Traditioneel wordt het gegeten als Bosintang, een stevige maaltijdsoep/stoofpot met platgekookt hondenvlees en groenten. Bosintang betekent letterlijk 'stimulerende soep'. De soep mocht tijdens de Olympische zomerspelen van 1988 zelfs niet geafficheerd worden. Het gerecht wordt ook geserveerd onder een aantal andere namen zoals yeongyangtang (영양탕, letterlijk 'voedzame soep') en sacheoltang (사첲탕, soep voor alle seizoenen). Soms wordt de soep spottend mongmongtang (멍멍탕) genoemd, mongmongtang kan het best vertaald worden als waf waf-soep. Wij eten het in een (van oorsprong Japanse) Shabu Shabu, een hotpot-gerecht waarin het flinterdun gesneden hondenvlees kort gegaard wordt in een krachtige bouillon. Een Shabu Shabu maak je zelf klaar, al zittend op de grond. Koreaanse serveuses brengen de kokende bouillon. Nadien volgen noedels, rijst, groenten en pikante kruiden die je naar eigen smaak in de bouillon moet doen. Eenmaal je bouillon aan het pruttelen, komt fijn gesneden hondenvlees. Voor mij ziet het er niet anders uit dan rundsvlees. Bloedrood. Mochten ze me er niet op bewust hebben gemaakt dat het hond was, ik zou het niet geweten hebben. De westerlingen in het gezelschap aarzelen om het vlees in hun bouillon te doen, de Koreanen en Chinezen niet. Uiteindelijk zit iedereen in no time te eten. Anders smaken doet het totaal niet. Het proeft zoals veel vreemde vleessoorten gewoon naar kip. Meer is er totaal niet aan.

Je kan over het eten van hondenvlees een hele discussie voeren. Sommige Koreanen houden vast aan het eten van hond omdat het deel is van hun cultuur. Andere Koreanen onderscheiden zich door het niet meer te eten. Feit is dat Korea een traditionele samenleving is waar er door externe (lees: westerse) invloeden spanningen opduiken. Niks nieuws onder de zon, maar het houdt de Koreanen wel bezig. Zie ook: https://en.wikipedia.org/wiki/Dog_meat_consumption_in_South_Korea We sluiten de avond af met wat Koreaanse songs in een nolaebang (Koreaanse karaoke). Kwestie van dat Koreaans wat bij te schaven. Weeral een stapje dichter bij de Koreaanse (eet)cultuur.