Korea got talent
9 november 2017
Eind oktober (zie mijn blog ‘Follow the leader’ van 29 oktober) gingen we speciaal naar Nami- (of Namiseon)-eiland om van de Indian Summer te genieten. Eigenlijk moest ik helemaal niet zo ver gaan om de herfst te kunnen beleven. Wanneer ik 's morgens over de KU-campus loop, ben ik altijd gelukkig. Zeker nu. De KU-campus is een groene oase in het bezige Seoul (http://www.korea.edu/). Je kan er perfect de drukte van Seoul compenseren. De bomen op de campus hebben prachtige herfstkleuren: van rood over geel tot oranje. Omdat onze campus op een heuvel ligt, wordt je 's avonds ook nog eens beloond op een mooie zonsop- of ondergang. Het zou bijna kunnen dienen als set voor een of andere romantische Koreaanse serie. Iets als Secret Garden, That winter The Wind blows of Autumn in my Hart,…Wacht, efkes mijn zakdoek bovenhalen https://www.youtube.com/watch?
Dat Koreanen ook superromantisch kunnen zijn, is verbazend. Misschien is het zelfs een stuk compensatie. De Koreaanse maatschappij is immers heel competitief. Die competitiviteit heeft zowel negatieve als positieve kanten. Het zorgt vaak voor onderlinge rivaliteit en (moordende) concurrentie, maar ook voor bakken getalenteerde Koreanen. Koreanen zijn letterlijk alles-kunners. Ze studeren hard, zijn supersportief, hebben een ruime basiskennis en zijn bovendien ook nog eens muzikaal. Zang en dans zijn van oudsher prominent aanwezig in de Koreaanse maatschappij (ook hier is er enige drang naar perfectie). Wanneer je 's avonds wandelt in de gezellige straten in Hongdae (de buurt rond Hongik University) staan deze vol met Koreaanse straatmuzikanten. Ook op onze campus zitten dagelijks groepjes Koreanen te jammen. Ik ben lichtjes overtuigd dat élke Koreaan kan zingen en een instrument kan spelen. Oke, het is vaak in het Korenglish maar ik heb zelden mensen zuiverder horen zingen. Ik wou dat ik zo getalenteerd was. Zo perfectionistisch als de Koreanen hoeft niet per se….
Ik moet wel eerlijk toegeven dat mijn vriendengroep hier (zowel jongens als meisjes) voornamelijk bestaat uit Europeanen en enkele Canadezen. Ondanks dat ik zowel in de les als daarbuiten (als ik studeer in mijn koffiebar) tegen veel (dezelfde) Koreanen aanloop. Er zijn contacten, maar die blijven oppervlakkig. Toegegeven, als je op uitwisseling gaat, zijn er zenuwen. Over van alles en nog wat, maar ook over je sociaal vangnet ter plaatse: maak ik wel snel nieuwe vrienden? Ga ik me wel kunnen amuseren met hen? Gelukkig was dat voor mij geen probleem. Het feit dat er de neiging is om als buitenlanders samen te klitten is omdat je simpelweg in het zelfde schuitje zit. Vanavond gaan we op bezoek naar Crimson House, een studentenhuis. Zie: http://www.crimsonhouse.com/
Eind oktober (zie mijn blog ‘Follow the leader’ van 29 oktober) gingen we speciaal naar Nami- (of Namiseon)-eiland om van de Indian Summer te genieten. Eigenlijk moest ik helemaal niet zo ver gaan om de herfst te kunnen beleven. Wanneer ik 's morgens over de KU-campus loop, ben ik altijd gelukkig. Zeker nu. De KU-campus is een groene oase in het bezige Seoul (http://www.korea.edu/). Je kan er perfect de drukte van Seoul compenseren. De bomen op de campus hebben prachtige herfstkleuren: van rood over geel tot oranje. Omdat onze campus op een heuvel ligt, wordt je 's avonds ook nog eens beloond op een mooie zonsop- of ondergang. Het zou bijna kunnen dienen als set voor een of andere romantische Koreaanse serie. Iets als Secret Garden, That winter The Wind blows of Autumn in my Hart,…Wacht, efkes mijn zakdoek bovenhalen https://www.youtube.com/watch?
Dat Koreanen ook superromantisch kunnen zijn, is verbazend. Misschien is het zelfs een stuk compensatie. De Koreaanse maatschappij is immers heel competitief. Die competitiviteit heeft zowel negatieve als positieve kanten. Het zorgt vaak voor onderlinge rivaliteit en (moordende) concurrentie, maar ook voor bakken getalenteerde Koreanen. Koreanen zijn letterlijk alles-kunners. Ze studeren hard, zijn supersportief, hebben een ruime basiskennis en zijn bovendien ook nog eens muzikaal. Zang en dans zijn van oudsher prominent aanwezig in de Koreaanse maatschappij (ook hier is er enige drang naar perfectie). Wanneer je 's avonds wandelt in de gezellige straten in Hongdae (de buurt rond Hongik University) staan deze vol met Koreaanse straatmuzikanten. Ook op onze campus zitten dagelijks groepjes Koreanen te jammen. Ik ben lichtjes overtuigd dat élke Koreaan kan zingen en een instrument kan spelen. Oke, het is vaak in het Korenglish maar ik heb zelden mensen zuiverder horen zingen. Ik wou dat ik zo getalenteerd was. Zo perfectionistisch als de Koreanen hoeft niet per se….
Ik moet wel eerlijk toegeven dat mijn vriendengroep hier (zowel jongens als meisjes) voornamelijk bestaat uit Europeanen en enkele Canadezen. Ondanks dat ik zowel in de les als daarbuiten (als ik studeer in mijn koffiebar) tegen veel (dezelfde) Koreanen aanloop. Er zijn contacten, maar die blijven oppervlakkig. Toegegeven, als je op uitwisseling gaat, zijn er zenuwen. Over van alles en nog wat, maar ook over je sociaal vangnet ter plaatse: maak ik wel snel nieuwe vrienden? Ga ik me wel kunnen amuseren met hen? Gelukkig was dat voor mij geen probleem. Het feit dat er de neiging is om als buitenlanders samen te klitten is omdat je simpelweg in het zelfde schuitje zit. Vanavond gaan we op bezoek naar Crimson House, een studentenhuis. Zie: http://www.crimsonhouse.com/
Reacties
Een reactie posten