Unterschied muss sein…
Zondag 26 november 2017
Als je je afvraagt of we gisteren stevig in de après-ski zijn gevlogen, heb ik snel een antwoord klaar. Neen. Al vanaf weekend één merk ik hier de grote verschillen tussen de Koreaanse skicultuur en de Europese. Ik ski ontzettend graag. En dankzij ‘thuis’ ben ik op heel wat plaatsen in de Alpen geweest. Bij een ski-vakantie hoort voor ons ook een portie gezelligheid. s’ Middags op het terras van een berghut iets eten. Genieten van de zon en de setting. En na afloop van de dag nog een kleine après-ski. Voor de duidelijkheid, mijn papa gaat altijd voor zoveel mogelijk pistekilometers (en dat elke dag). Maar, skiën zonder die lokale ambiance is voor ons bijna geen skivakantie. En laat dat hier net de domper op de feestvreugde zijn. Hier bestaat een dergelijke skicultuur absoluut niet. Nergens in Vivaldi Park vind je nog maar iets dat op een gezellige skibar lijkt. Ook om te eten moeten we terug naar het resort. Onder de grond van het resort zit een gigantisch groot winkelcentrum met restaurants. Je kan er kiezen van Mexicaans, Italiaans over Koreaans tot Japans. Helaas allemaal toeristenvallen (doelpubliek: rijke Russen en Chinezen) en allemaal even gezellig als de parking van den Aldi na sluitingstijd.
Typisch voor het Vivaldi skiresort zijn de één-dagjes-toeristen. Mensen van over de wereld die op vakantie komen in Zuid-Korea en persé een dagje op de latten willen staan. Vaak mensen die nooit eerder sneeuw zagen. Skigroepen hebben dan ook vaak een hoog exotisch gehalte. En niet iedereen is op sneeuw (en koude) voorzien. Ik zag er op de latten al in jeans, in bompakostuum, in een ruiten hemdje of zelfs een dame in een kleedje (!). En in allerlei andere rare combinaties tussen gewone en skikleren. Het tegenovergestelde zie je hier ook: Koreanen, Russen en Chinezen in peperdure skikleren. Of met een out-fit die stijf staan van de sponsoropschriften, en niet dat er een garantie is op goed kunnen skiën. En dan hebben we het nog niet gehad over hoofddeksels (van helmen tot oorverwarmers) en hoe deze worden gedragen. Een spijtige constante is het gebrek aan respect voor huurmateriaal. De dagjesmensen betalen aan het eind van de dag datgene wat ze verloren hebben gewoon bij en de kous is af. Aan de voet van de piste slingeren dan ook lustig brillen, handschoenen, stokken, zelfs helmen rond. En je ziet toeristen mét hun ski’s aan op de gekste plaatsen opduiken: in de WC’s, in het winkelcentrum. Ze sleffen er gewoon het hele resort mee af.
De skiërs zelf worden hier meer dan in de watten gelegd. Aan elke lift staan zowel beneden als boven vier liftbestuurders. Ze geven je vaak een duwtje om op de lift te geraken of helpen je met de veiligheidsbeugel. Ook hier zie je dat Koreanen respect zeer belangrijk vinden. Naar elke skiër die passeert wordt vriendelijk gebogen en ‘goedendag’ geroepen. Iedereen zwaait vriendelijk terug en begroet de liftbegeleiders enthousiast. Wanneer je de eitjes neemt (je kent ze wel, die lift waarvoor je je ski's moet uitdoen en in een cabine gaat zitten) staan boven Koreaanse begeleiders te wachten om je ski's uit de lift te dragen en aan de kant te zetten. Bizar, dat zijn we in Europa niet gewoon. En dan hebben we het nog niet gehad over de verschillen in sneeuw…
Als je je afvraagt of we gisteren stevig in de après-ski zijn gevlogen, heb ik snel een antwoord klaar. Neen. Al vanaf weekend één merk ik hier de grote verschillen tussen de Koreaanse skicultuur en de Europese. Ik ski ontzettend graag. En dankzij ‘thuis’ ben ik op heel wat plaatsen in de Alpen geweest. Bij een ski-vakantie hoort voor ons ook een portie gezelligheid. s’ Middags op het terras van een berghut iets eten. Genieten van de zon en de setting. En na afloop van de dag nog een kleine après-ski. Voor de duidelijkheid, mijn papa gaat altijd voor zoveel mogelijk pistekilometers (en dat elke dag). Maar, skiën zonder die lokale ambiance is voor ons bijna geen skivakantie. En laat dat hier net de domper op de feestvreugde zijn. Hier bestaat een dergelijke skicultuur absoluut niet. Nergens in Vivaldi Park vind je nog maar iets dat op een gezellige skibar lijkt. Ook om te eten moeten we terug naar het resort. Onder de grond van het resort zit een gigantisch groot winkelcentrum met restaurants. Je kan er kiezen van Mexicaans, Italiaans over Koreaans tot Japans. Helaas allemaal toeristenvallen (doelpubliek: rijke Russen en Chinezen) en allemaal even gezellig als de parking van den Aldi na sluitingstijd.
Typisch voor het Vivaldi skiresort zijn de één-dagjes-toeristen. Mensen van over de wereld die op vakantie komen in Zuid-Korea en persé een dagje op de latten willen staan. Vaak mensen die nooit eerder sneeuw zagen. Skigroepen hebben dan ook vaak een hoog exotisch gehalte. En niet iedereen is op sneeuw (en koude) voorzien. Ik zag er op de latten al in jeans, in bompakostuum, in een ruiten hemdje of zelfs een dame in een kleedje (!). En in allerlei andere rare combinaties tussen gewone en skikleren. Het tegenovergestelde zie je hier ook: Koreanen, Russen en Chinezen in peperdure skikleren. Of met een out-fit die stijf staan van de sponsoropschriften, en niet dat er een garantie is op goed kunnen skiën. En dan hebben we het nog niet gehad over hoofddeksels (van helmen tot oorverwarmers) en hoe deze worden gedragen. Een spijtige constante is het gebrek aan respect voor huurmateriaal. De dagjesmensen betalen aan het eind van de dag datgene wat ze verloren hebben gewoon bij en de kous is af. Aan de voet van de piste slingeren dan ook lustig brillen, handschoenen, stokken, zelfs helmen rond. En je ziet toeristen mét hun ski’s aan op de gekste plaatsen opduiken: in de WC’s, in het winkelcentrum. Ze sleffen er gewoon het hele resort mee af.
De skiërs zelf worden hier meer dan in de watten gelegd. Aan elke lift staan zowel beneden als boven vier liftbestuurders. Ze geven je vaak een duwtje om op de lift te geraken of helpen je met de veiligheidsbeugel. Ook hier zie je dat Koreanen respect zeer belangrijk vinden. Naar elke skiër die passeert wordt vriendelijk gebogen en ‘goedendag’ geroepen. Iedereen zwaait vriendelijk terug en begroet de liftbegeleiders enthousiast. Wanneer je de eitjes neemt (je kent ze wel, die lift waarvoor je je ski's moet uitdoen en in een cabine gaat zitten) staan boven Koreaanse begeleiders te wachten om je ski's uit de lift te dragen en aan de kant te zetten. Bizar, dat zijn we in Europa niet gewoon. En dan hebben we het nog niet gehad over de verschillen in sneeuw…
Reacties
Een reactie posten