Kakkenestje

ZATERDAG 28 oktober 2017

Ondanks dat het zaterdag is, staat de wekker weeral vroeg. Uitslapen is hier nauwelijks aan de orde. Daar hebben we in België wel tijd voor. Vandaag ga ik met Patricia (mijn Portugese kotgenote) op pad. We hebben deze voormiddag een afspraak om tien uur in Hongdae (홍대). Deze wijk is simpelweg genoemd naar de unief die er ligt. Hongdae is een afkorting van Hong ik Dae hakgyo aka Hongik University ( 홍 익 대 학교 ). De wijk ligt in het westen van Seoul aan de Han-rivier, een kleine drie kwartier metro van onze guest-house. Kotgenote Patricia en ik worden daar, in een kantoortje van de Korea International Ski School

(http://koreainternationalskischool.com/), verwacht op een sollicitatiedag voor ski-moni’s. Patricia was de job op het spoor gekomen via een backpackerwebsite: https://www.backpackerguide.nz/jobs/korea-ski-instructor/. We denken de weg naar het kantoor te kennen, tot we aankomen in Hongdae. We lopen verkeerd. Daar staan we dan zonder 4G, zonder kaart, maar vooral zonder het telefoonnummer van de skischool. Dan maar ons beste Koreaans bovengehaald.  In basic Koreaans, maar vooral met handen en voeten lukt het ons om uit te leggen waar we naar toe willen en wat we daar moeten gaan doen. Gelukkig zijn nog op tijd op de afspraak. Stiptheid is (zoals eerder gezegd) een Koreaanse deugd!

De ‘solliciatie’ heeft weinig om handen: er wordt gepeild naar je niveau, waar je ervaring opdeed, maar vooral je kennis van het Engels. Eenmaal duidelijk dat we én kunnen skiën én Engels spreken, volgt snel een verlossend ‘JA’. Ja, je hoort het goed.  De resterende twee maanden dat ik hier nog studeer, word ik ski-moni! De rest van het team bestaat uit ervaren wereldreizigers. De ene woonde acht jaar in Australië, de andere zeilde de wereld rond in drie jaar. Met onze 19 jaar (ik nog één weekje) zijn we ook nog eens een pak jonger dan deze late twintigers en prille dertigers. We zijn al snel de kakkenestjes van dienst. Dat belooft hier leuk te worden. We krijgen te horen dat we in november twee introductieweekends hebben waar we les krijgen om zélf skiles te kunnen geven. Nadien kunnen we aan de slag in Vivaldi Park (http://www.daemyungskiworld.com/eng/landing/). Een soort van megavakantiepark (capaciteit 20.000 bedden) waar vooral toeristen komen van buiten Zuid-Korea voor een all-in vakantie. Vivaldi Park Ski World (waar ik ga werken) is maar één van de delen van het resort. Ik mag zoveel skiles geven als ik zelf wil (max. 6u). En dit voornamelijk aan Engelssprekende Chinezen en Russen. Van beginnelingen tot gevorderden. Alles staat op het programma. Van Vivaldi Park krijgen we bij wijze van spreken ook een all-in: slapen, transport via shuttle-bus, maaltijden en skimateriaal zijn inbegrepen. Dat belooft een onvergetelijke ervaring te worden. Op weg naar huis kunnen Patricia en ik ons enthousiasme niet onderdrukken. 

Een snelle check van de kaart leert dat Vivaldi Park ligt tussen Seoul en Pyeongchang, op 3u reizen (enkele rit) van Seoul.

Na mijn sollicitatie, heb ik afgesproken met Katherine (Canadese) en Andrea (Mexiaanse klasgenote). In het Jongno-district trekken we samen naar het National Museum of Modern and Contemporary Art (MMCA, http://www.mmca.go.kr/eng/). In dit nieuwe museum (2013) bezoeken we een tijdelijke tentoonstelling van eigentijdse Koreaanse schilders als Koo Soohyun, Jung Sungyoon en Woo Jeongsu. Blijkt dat deze kunstenaars, mede dankzij de Koreaanse golf, ook buiten Zuid-Korea bekend én gewild zijn. Veel verschil is er trouwens niet met moderne Europese kunstenaars: allemaal even abstract, elk met hun eigen boodschap.